04 luty 2013 - "Wyobraźnia jest ważniejsza od wiedzy"

Zima trzyma cały czas. Nawet w rejonach kraju Rosyjskiego. Odkąd kontrola pojawiła się w więzieniu JUK 25/6 i ciągnie się miesiącami, dyrektor przestał pilnować swojego rozkładu pracy i pojawiał się bardzo rzadko. Tego dnia także go nie było i wiele obowiązków spadło na jego zastępcę - Yashę Zolnerowicha. Człowieka poważnego i surowego zarazem. Najbardziej odpowiedzialnego i nie przejmującego się niczym innym, jak tylko porządkiem na biurku i w papierach. Co prawda jest w kontakcie z Borysem co by informować go o sytuacji w więzieniu by w miarę był na bieżąco gdyby czasem pojawił w swoim gabinecie.
Tego dnia tragicznie na dworze nie było. Zimno to fakt, odpowiednio do pory roku. Jednak pochmurno, nie padał ani śnieg ani deszcz. Więc dało się znieść i dojechać bezpiecznie do pracy. Wysoki mężczyzna wysiadł ze swojego auta marki Jaguara XJ 2010 koloru srebrnego. Wszedł do budynku kierując się w stronę swojego gabinetu. Po drodze witał się z pracownikami i nadzorcami, którzy nie zapomnieli o odpowiedniej kulturze. Nikt nie chciał mu podpaść, wiedząc jak może się to skończyć.
W swoim gabinecie zdjął płaszcz i powiesił na wieszaku. Zaparzył sobie kawę i postawił na biurku, przy którym to usiadł i zerknął w papiery. Zmarszczył brwi widząc teczkę jakiegoś praktykanta. Pierwsza myśl to nowy nadzorca. Ale po przejrzeniu jej zawartości westchnął. Kto o zdrowych zmysłach przysyła jakiegoś studenta by napisał pracę magisterską? Skoro Borysa nie ma, to papieru mu zostały podrzucone. Więc to on będzie musiał się zająć tym dzieciakiem. Odrzucił teczkę na bok, jakby go mało co interesowała. Zajął się ważniejszymi dokumentami, którymi były między innymi raporty nadzorców. Musiał wiedzieć co dzieje się w więzieniu inaczej kuratorka uczepi się i jego.

A student jechał spokojnie przez miasto ze słuchawkami wciśniętymi głęboko w uszy, pozwalając, by mocne basy "Personal Jesus" zmieniały jego mózg w szary budyń. Trzeba było przyznać, że zwracał na siebie uwagę. W końcu kto normalny jeździ zimą na rowerze, na dodatek owinięty jaskrawo żółtym szalikiem aż po krawędź przyciemnianych gogli? Wyglądał jak nieślubne dziecko Leona Zawodowca i znaku drogowego, co nie tylko nie było wynikiem niefortunnego przypadku, a efektem wielogodzinnego sterczenia przed horrendalnie wielką szafą w garderobie. Musiał w końcu zrobić odpowiednie wrażenie.
Z tego co słyszał Bambi, dyrektor "Czarnego Delfina" nie tylko był chamem, sadystą, cholerykiem, kryptokulturystą i ogólnie rzecz biorąc świrem z odbezpieczoną bronią. Najbardziej niepokojące było to, że powoli stawał się byłym dyrektorem, a za jego usta, oczy i mózg podczas tej rozmowy miał robić jego zastępca, o którym student wiedział w sumie dwie rzeczy: miał na nazwisko Zolnerowich i był stuprocentowym samcem. Tak więc sytuacja prezentowała się gorzej niż lepiej. Był na to całkowicie nieprzygotowany!
Zanim jednak zdążył wpaść w depresję dzięki swojemu demotywującemu monologowi wewnętrznemu, zatrzymał rower na miniaturowym parkingu dla pracowników więzienia i zeskoczył z niego, omal nie zabijając się o skraj płaszcza, który wszedł między szprychy. Po kilkuminutowej szamotaninie i bluzganiu na wszystko co święte i powszechnie znane, Bambi wyrwał się z żelaznego uścisku pojazdu i pożegnał się z nim krótkim, ale pełnym nienawiści kopnięciem.
-Witam! - Rzucił radośnie, ściągając gogle na szyję. Był umówiony, bezczelny i bogaty, więc nie zwracając uwagi na protesty wparadował dziarsko do gabinetu vice-dyrektora.

Dzieciak wparował do budynku i gabinetu vice-dyrektora jakby był dosłownie u siebie w domu. Sekretarz oraz nadzorcy nie mogli chyba za nim nadążyć, skoro Yasha dostrzegł u drzwi cztery osoby.
- Wybaczy Pan ale nie zdołaliśmy go zatrzymać. - Zaczął jeden z nadzorców czekając na rozkazy. Yasha westchnął i machnął ręką jakby od niechcenia.
- W porządku, zostawcie nas.
Odprawił sekretarza i nadzorców zostając sam na sam z Tokarevem.
- Rodzice nie nauczyli Cię kultury w miejscach publicznych? Nie jesteś u siebie.
Upomniał go z surowym mocno spojrzeniem. Niech chłopak nie myśli że będzie się tutaj świetnie bawił jak w wesołym miasteczku. Zolnierowicha nie interesowało stanowisko jego rodziców. Jeżeli chce młody tutaj pracować zbierając potrzebne materiały na magisterkę to musi dostosować się do tutejszych zasad.
- Gore Tokarev. Zgadza się? - Zajrzał do teczki i wyczytał jego dane osobowe przenosząc zaraz na niego spojrzenie by się upewnić, że to ten młodzieniec. Innego mu nie przysyłają, więc to musi być on.

Wybaczy Pan, ale nie zdołaliśmy go zatrzymać, powtórzył w myślach Gore wywracając przy tym teatralnie oczami i wziął się pod boki, oglądając z zaciekawieniem gabinet. Nie w jego stylu, ale tego się mógł spodziewać. Wystrój wnętrza stylizowany na psychiatryk okiem narkomana z syndromem Alicji w Krainie Czarów średnio pasował do jego wyobrażeń więzienia.
- Próbowali, ale byłem wyjątkowo upartym dzieckiem. Poza tym rzadko ich widywałem, więc bardziej od nich mój charakter ukształtował internet - Odpowiedział od niechcenia chłopak, machając na odchodne mężczyznom, którzy najwyraźniej byli niżej w hierarchii od jego rozmówcy, po czym jak gdyby nigdy nic rozsiadł się w fotelu i zdjął płaszcz, odsłaniając podwinięta do łokci koszulę i jaskrawozielony krawat, który w jakiś dziwaczny sposób pasował do neonowego szalika, który wciąż spoczywał potulnie na jego ramionach.
- Nikt inny - Posłał dyrektorowi czarujący uśmiech i wyciągnął ze sporej, skórzanej torby pokrowiec na okulary. - Zgaduję, że pan Zolnerowich?
Student zdusił w sobie chęć skomentowania aktywności pracowników więzienia, jak również wystroju i samego wyglądu mężczyzny (poważnie, komu chce się tak golić?), ale udało mu się powstrzymać. Może i jego Superego nie pracowało tak, jak trzeba, ale jakiś tam instynkt samozachowawczy miał.

Ach dzisiejsza młodzież. Yasha pokręcił głową na słowa młodzieńca, który wyjawił jak bardzo jest uparty. Będzie trzeba go potem pilnować aby ta jego upartość nie przekroczyła progu prowadzącego do bloków więziennych.
Po potwierdzeniu osobowości chłopaka, Yasha zamknął teczkę i odłożył na bok, na biurku.
- Tak. - Potwierdził swoje nazwisko.
- Podobno piszesz pracę i potrzebujesz informacji z więzienia. Jakich konkretnie?
Od razu vicedyrektor przeszedł do rzeczy by nie owijać w bawełnę. Im szybciej przydzieli gdzieś tego chłopaka tym lepiej. Bezpieczniej go jednak będzie dać pod skrzydła nadzorcy odpowiedzialnego za blok więźniów. Tam jest w miarę spokojniej w przeciwieństwie do bloku os. Jednakże wszystko zależy od tego, jakie informacje i materiały potrzebuje dzieciak.

Chłopak wykonał w swojej wyobraźni teatralny piruet zakończony widowiskowym omdleniem. "Tak". Bo po co zacząć sympatyczną rozmowę z młodym pokoleniem i udowodnić, że w więzieniu trzymani są tylko kryminaliści. Lepiej udowodnić, ze w gabinetach pozamykani są równie rozmowni i czarujący ludzie co w bloku Os.
Ale może to tylko on miał tak sensowne podejście do tematu.
- Tak jakoś wyszło. Ale nie do końca na temat więzienia, a więźniów. Najlepiej wielu - Student wyciągnął ze swojej magicznie przepastnej torby spory, fioletowy segregator. - Studiuję psychologię i ogólnym tematem mojej pracy magisterskiej jest syndrom Sztokholmski i jego przejawy. Zależało mi na skorzystaniu s gościnności Delfina, żebym mógł zbadać reakcje więźniów na obowiązkową resocjalizację. Zależy mi zarówno na opiniach osób skazanych na śmierć, jak i tych, którzy za kilka lat wyjdą z placówki. W tak surowym środowisku jak to psychika ludzka potrafi płatać ciekawe figle, a aktualnie cierpię na brak ciekawych informacji w pracy. Rozumie pan? - Posłał dyrektorowi czarujący uśmiech i położył przed nim segregator.
Pomimo dość... Specyficznego wrażenia, jakie sprawiał Bambi przy pierwszym spotkaniu, oraz sposobu w jaki mówił, swoją pracę brał zaskakująco poważnie. Każda kartka, koszulka, zdjęcie i płyta, którą Zolnerowich mógł teraz obejrzeć, była dokładnie opisana drobnymi, prostymi literami odręcznie naniesionymi tam przez chłopaka, co dawało zaskakująco udany efekt. Kiedyś nawet usłyszał od nauczycielki, że gdyby nie to, jak starannie prowadzi zeszyty, prawdopodobnie już dawno skończyłby u dyrektora na dywaniku. Ale nie cofajmy się teraz do czasów smętnego dzieciństwa, teraz liczy się tu i teraz. Oraz fakt, że Gore chyba przesadził z lekkością stroju i gardło zaczynało o sobie w dość przykry sposób przypominać.
- Rzecz jasna chciałbym również przeprowadzić wywiad z panem, jeśli to nie problem. Porównanie stanowiska zarządcy więzienia oraz tych, którzy są w nim zamknięci, może być wyjątkowo interesujące. Jest pan trochę jak trener zwierząt w cyrku. Zwierzęta musza tańczyć tak, jak pan im zagra, bo nie skończy się to dla nich dobrze... Taka świadomość władzy musi być przyjemna.
Bambi oparł dłonie na biodrach, wbijając spojrzenie różnych tęczówek w starszego mężczyznę.

- Rozumiem.
Jak można było zauważyć, chłopak jest rozgadany. Nawet nie stresuje się przy opowiadaniu o swojej pracy, oraz powodem przybycia tutaj. Momentami Yasha nie lubił osób na wyższych stanowiskach od niego, którzy przepełnieni są pychą i większą chęcią władzy. Twierdzących, że wszystko im wolno. A takimi przeważnie są popularni inaczej politycy.
Jakkolwiek by się Bambi uśmiechnął, nie sprawi iż Yasha uczyni to samo i że go do wszystkiego przekona. W tym przypadku dyrektor patrzył na niego bez emocji i z obojętnością. Wszystkich w gabinecie starał się traktować tak samo. Z wyjątkiem oczywiście osób postawionych wyżej od niego. Niestety, ale by utrzymać swoją pozycję, coś trzeba poświęcić.
Kiedy na jego biurku znalazł się segregator z przygotowanymi do pracy materiałami, łatwo można było zwrócić uwagę na podejście młodzieńca do swojej pracy magisterskiej. Widocznie zależy mu bardzo na napisaniu materiału odnośnie więzienia i życia więźniów.
Kolejne słowa Bambiego były zaskoczeniem. Zwłaszcza porównania posady zastępcy dyrektora do cyrku. Zolnierowich westchnął i pokręcił głową. Wywiadów się nie bał. Jako adwokat często ich udzielał czy to będąc w obronie czy ataku którejś ze stron swoich klientów.
- Powiedz mi Tokarev. Nie boisz się tego miejsca, ani spotkania z więźniami?
Wychodzi na to, że teraz to Yasha z nim przeprowadzi wywiad. Musiał mieć pewność, że chłopak wie co robi. Pytanie zostało mu zadane, przyglądając się przygotowanym dokumentom i płytom, co mogą zawierać. Oczywiście trzymając w dłoni, odkładając i przebierając, ale zachowując porządek wg segregatorze. Wtem spojrzał na młodego, czekając na jego odpowiedź.