Gabinet Terapeutyczny

Igorowi postępowanie Uriego wobec więźniów było w porządku. To przestępcy, mordercy, gwałciciele. Dla nich nie ma różowego życia, a tym bardziej nie w tym miejscu. Dlatego nic dziwnego, że Igor postępuje podobnie, lub może nawet i gorzej.
- Aż mnie ciekawi, kto zalicza się do tych wyjątków.
Może i zabrzmiało to złośliwie, ale nie miał zamiaru wkurzać terapeutę jeszcze bardziej. W ogóle to ten człowiek nie powinien być bardziej spokojny i opanowany? Od tego przecież wymaga jego praca.
Podpis został złożony, więc sprawa została przyjęta bez problemu. I nawet klawisz nie musiał się tłumaczyć. Bardzo dobrze. Skazańcy ukarani zostali, to teraz mogą odpoczywać - w szpitalu.
- Mówił Ci ktoś, że ładnie wyglądasz?
Komplement, no niesłychane. Igor uśmiechnął się kącikiem ust, sprawdzając tym samym reakcję Sorokina. Po co się on tak chmurzy i piorunami strzela, kiedy za oknem może świecić słońce, a również ktoś powie coś miłego.


// Wybaczam //

// Jeezu, jak ten czas cholernie szybko leci.Wybacz Maksiu, nieco mi się na łeb zwaliło ostatnio, ale już będę regularnie

Mężczyzna na ogół był bardzo opanowanym osobnikiem...wobec więźniów i skazańców. Miał czystą kartotekę w wypadku tych spotkań, a co niektórzy klawisze potrafili się z nim dogadać. Fakt, bywał nieco oschły, ale miał swoje pobudki. I nic do tego większości czerwonym. On tępi ich sposoby, a ci tępią jego sposoby, tak to mniej więcej wyglądało. Słysząc komplement westchnął z niejakim podirytowaniem.
- Co dziwnego, owszem - rzucił, może nieco kpiąco, może nieco gorzkawo... taki był.
Pomasował delikatnie skronie, czując, że jak tak dalej z więzieniem pójdzie, to dostanie migreny na całe miesiące. Terapia z Saszą poszła się jebać, nie miał teraz z Osą żadnego kontaktu, chociaż usilnie próbował to wywalczyć u dyrektora, sprawa Jurija i Luki ciągnęła się w nieskończoność, plus miał jeszcze paręnastu więźniów na głowie i terapie grupowe, które był chyba największym przekleństwem. Niby było lepiej niż na początku, ale de facto skazańcy w grupie zawsze dokazywali. Norma.
- Jeszcze jakieś uwagi? - wysilił się na grzeczny ton... a niech ma, szczeniak jeden.

Terapeuta nie wyglądał jakoś w nastroju. W sumie nic dziwnego, kiedy codziennie dostaje się morderców i przestępców, z którymi prowadzi rozmowy psychologiczne, próbując pomóc. Według Igora, na takim stanowisku powinna być osoba o bardziej cierpliwym i przyjaznym nastawieniu oraz zachowaniu. Sorokin tutaj miał zawsze o coś uwagi. Nawet teraz było widać, jakby cała praca była dla niego ciężarem.
- Zrób sobie wolne. W takim stanie nie radziłbym pracować.
Polecił z lekkim uśmiechem. Bo na prawdę, jeżeli teraz sprowadzą mu skazańca z ADHD, Sorokin może wyjść z siebie. Może i Igor nie znał go tak dobrze jak niektórzy tutejsi pracownicy, ale potrafił dostrzec "niektóre" problemy u drugiej osoby, poprzez zachowanie i mowę ciała.
- Do zobaczenia. - Dwoma palcami dotknął skroni i oddał mu gest pożegnania, jaki zazwyczaj bywa w dyscyplinie wojskowej, po czym opuścił gabinet. Nie będzie lekarzowi zabierał więcej czasu.


[z/t]

Cóż, niestety Igor w ogóle nie znał Sorokina. A ten wobec więźniów, czy też skazańców zachowywał się inaczej. Zupełnie inaczej. Miał tylko problem z klawiszami i ich metodami. Być może był nieco zbyt łagodny, jeśli chodzi o ocenę postępowania więźniów. Ale i tak wychodził z założenia, że każdy zasługuje na drugą szans. A niestety agresja rodzi agresję, a potem terapię idą się... no, wiadomo o co chodzi. Wiadomo, czasem trzeba było użyć siły, temu lekarz nie zaprzeczał. Z resztą, sam siebie na stanowisko terapeuty nie posadził. Na Boga, kształcił się w medycynie, a nie psychologii! Cóż, może nie szło mu najgorzej, ale nie był wykwalifikowany. Szybki kurs i basta. Tak czy owak mężczyzna odprowadził Igora nieprzyjaznym spojrzeniem, po czym sam wyszedł z gabinetu, zamknął go na klucz i poszedł w swoją stronę.
zt